ค่ำคืนของเหล่าภูตผี

ท่ามกลางหุบเขาเงียบสงัดมีหมู่บ้านของภูตผีปีศาจซ่อนอยู่ ไม่ว่าใครก็ตามที่เดินผ่านประตูโทริอิเก่าคร่ำคร่าก็จะเห็นลูกไฟสีฟ้าดวงน้อยที่นำพาไปสู่หมู่บ้านแห่งนี้ แน่นอนว่าเคยมีมนุษย์หลงมาอยู่บ่อยครั้ง พวกนั้นกลัวจนตัวสั่น บางคนถึงกับฉี่รดกางเกง แต่บางคนก็พยายามทำตัวให้กลมกลืนไปกับภูตผี ซึ่งไม่เนียนสักนิด

ตอนที่อาทิตย์อยู่เหนือขอบฟ้าทั้งหมู่บ้านเงียบเชียบ มีเพียงใบไม้แห้งปลิวว่อนไปตามเสียงหวีดของลม ทว่าเมื่ออาทิตย์ตกดินทั้งหมู่บ้านจะสว่างไสว เพราะแสงไฟที่ประดับประดาหน้าร้านรวงต่าง ๆ คืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่เหล่าภูตผีมารวมตัวกัน

ร้านที่อยู่ลึกสุดในตรอกคือร้านประจำของภูตผีตนดัง ในหมู่ภูตผีก็มีการจัดอันดับความนิยมจากการเล่าขานของมนุษย์ ส่วนใหญ่คือความร้ายกาจและความน่าสะพรึงกลัว ทว่าภูตผีพวกนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายสักนิด แถมยัง ‘ชอบมนุษย์’ เสียด้วยซ้ำไป

“ช่างเป็นค่ำคืนที่ดีอะไรเช่นนี้ ในที่สุดพวกเราก็ได้มารวมตัวกันพร้อมหน้า” อาซูกิอาราอิพูดขึ้น

อาซูกิอาราอิ มีร่างเป็นยักษ์ ผิวสีน้ำตาลแกมเขียว ใบหูแหลม ดวงตากลมโปน มีผมขึ้นแค่บริเวณใบหู และหนวดเครายาวเฟื้อย เขารินสาเกใส่จอกและกินถั่วไปพลาง หัวเราะเสียงดังเพราะนาน ๆ ทีจะได้เจอเพื่อน ทว่านาน ๆ ทีของเขาเพิ่งผ่านมาแค่หนึ่งสัปดาห์เท่านั้น

“เจ้ายังไม่เลิกกินถั่วอีกรึ?” เจ้าของเสียงแหลมร้องทักขึ้น

“โธ่ ฟุตาคุชิอนนะ เจ้าก็รู้นี่ว่าข้าชอบมันมากขนาดไหน”

ฟุตาคุชิอนนะ ภูตผีรูปร่างเหมือนปากชอบสิงอยู่บริเวณท้ายทอยของหญิงสาว ปากกว้าง ๆ กับเส้นผมที่หยิบจับสิ่งของได้คือด้านที่ประจันหน้ากับภูตผีตนอื่นอยู่ ส่วนอีกด้านคือหญิงสาวที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา นางบังคับเส้นผมให้หยิบเข้าปั้นใส่ปากอย่างตะกละตะกลาม ทว่าเป็นภาพที่ชินชาสำหรับมิตรสหายไปเสียแล้ว

“ข้าไม่คุ้นใบหน้าของนางสักเท่าไร เจ้าเปลี่ยนร่างอีกแล้วรึ”

“เจ้านี่ช่างสังเกตจริง ข้าเพิ่งเจอนางเมื่อวานนี้เอง ผมของนางยาวสลวยและมีกลิ่นหอมมาก แต่น่าเสียดายที่บ้านของนางไม่ค่อยมีอะไรให้ข้ากิน และตัวของนางก็ซูบผอมเกินไป ถ้าข้าไปแย่งอาหารของนางอีกนางคงจะตายเข้าสักวัน พรุ่งนี้ข้าต้องเปลี่ยนร่างใหม่”

“ฮ่าฮ่า เจ้านี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” เจ้ายักษ์หัวเราะ

“แล้วเจ้าล่ะ ยังชอบแกล้งมนุษย์อยู่หรือไม่” ฟุตาคุชิอนนะถาม

“ข้าไม่ได้แกล้งทุกคนเสียหน่อย”

อาซูกิอาราอิพูดพลางนึกถึงเรื่องที่มนุษย์เล่าลือถึงเขา อย่างที่ทุกคนรู้ว่าเจ้ายักษ์ตนนี้ชอบกินถั่วมาก ในค่ำคืนที่ไม่ใช่คืนพิเศษเช่นนี้ก็จะนำถั่วไปล้างที่แม่น้ำ นอกจากถั่วแล้วเขายังชอบมนุษย์มาก จึงปรากฏตัวให้มนุษย์เห็นอยู่บ่อย ๆ เมื่อมนุษย์เดินผ่านเขาก็จะร้องเพลงท่อนหนึ่ง

“เจ้าร้องเพลงว่าอย่างไรนะ” ภูตผีจมูกยาวเหมือนอีกาถาม เจ้ายักษ์กระแอมหนึ่งครั้ง

“จะล้างถั่วหรือจะกินมนุษย์ดีนะ”

จบท่อนนั้นภูตผีทุกตนก็หัวเราะดังลั่น

“แบบนั้นจะทำให้มนุษย์กลัวเสียมากกว่า”

“ข้าทำพลาดไปแค่ครั้งเดียวเองน่า ไม่คิดว่ามนุษย์จะขวัญอ่อนขนาดนี้ ที่ผ่านมาข้าทั้งอุ้มคนแก่ไปส่ง แถมช่วยคนเมาไม่ให้ตกน้ำ ไม่เห็นมีใครเอาเรื่องดี ๆ ของข้าไปเล่าสักคน”

“เพราะพวกเขาเห็นหน้าเจ้าไม่ชัดน่ะซี” ภูตผีจมูกยาวพูด

ภูตผีรูปร่างเหมือนอีกา ผิวหนังสีแดงและมีจมูกยาวออกมาชื่อว่า เทนงุ อาศัยอยู่ในป่าลึก มีหน้าที่คอยสอดส่องพวกมนุษย์ที่หลงทางและพามนุษย์พวกนั้นไปส่งที่หน้าประตูโทริอิ หมู่บ้านแห่งนี้มีกฎหนึ่งข้อที่ต้องปฏิบัติตามคือพวกภูตผีปรากฏกายให้มนุษย์เห็นได้ ทว่ามนุษย์ทุกคนที่หลงเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้จะต้องถูกลบความจำด้วยลูกแก้วของเทพจิ้งจอกก่อนออกไปเสมอ

กัปปะตนหนึ่งก็อยู่ในวงสนทนาด้วย ทว่าเขานั่งเงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่แรกแล้ว เทนงุที่นั่งอยู่ตรงข้ามสังเกตเห็นเข้าจึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ทำไมนังหงอยเป็นกัปปะขาดน้ำเช่นนั้นล่ะ”

“มนุษย์ไม่ยอมเล่นด้วยอีกแล้วรึ เอ้า! เปลี่ยนน้ำสักหน่อยความทุกข์จะได้คลายลง” เจ้ายักษ์ว่าพลางรินสาเกใส่บนหัวกัปปะ

“เจ้าต้องแยกระหว่างคนเล่นน้ำกับศพลอยน้ำให้ออกก่อนสิ” ฟุตาคุชิอนนะพูด

“เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก พวกมนุษย์บอกว่าข้าจะกินตับ ไต ไส้พุงของพวกเขา” กัปปะเศร้าสร้อย

“มนุษย์พูดถึงเราได้อย่างร้ายกาจ”

“ใช่!”

“แต่ถึงอย่างไรข้าก็ชอบพวกเขา”

“ใช่!”

เมื่อหลายร้อยปีก่อนภูตผีปีศาจทุกตนต่างเคยมีเพื่อนเป็นมนุษย์ ทว่าระยะหลังมานี้ข่าวลือของพวกเขาฟังดูไม่ดีเท่าไรนัก นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้หมู่บ้านแห่งนี้ต้องตั้งกฎขึ้นมา ทว่านั่นไม่ใช่เหตุผลแท้จริงเสียทีเดียว

ภูตผีส่วนใหญ่หลีกเลี่ยงมนุษย์เพราะมนุษย์มีเกิด แก่ เจ็บ ตาย สุดท้ายก็ต้องโรยราไปตามอายุขัย ไม่ได้ครอบครองชีวิตอมตะเหมือนอย่างพวกเขา ภูตผีทั้งหลายจึงต้องย้ำเตือนตนเองเสมอว่าไม่ควรเอาใจไปผูกกับมนุษย์มากเกินไป

“มนุษย์นั้นงดงามและซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจได้ภายในวันเดียว ข้าจึงชอบติดตามดูพวกเขา พอรู้ตัวอีกที ข้าก็หลงรักมนุษย์เข้าเสียแล้ว”

ภูตผีตนอื่นนิ่งเงียบ ไม่มีใครพูดออกมา พวกเขากำลังนึกถึงช่วงเวลาที่ได้ใช้กับมนุษย์คนโปรด

“ถ้าหากมีมนุษย์สักคนที่อยู่กับเราตลอดไปได้ก็คงดี”

.

“ถ้าเป็นเช่นนั้นมนุษย์ก็ไม่สวยงามน่ะสิ”

แสงไฟจากโคมดับลง พระอาทิตย์ขึ้นมาแทนที่ สาเกหยดสุดท้ายหยดลงบนโต๊ะ

ค่ำคืนของเหล่าภูตผีก็จบลงเพียงเท่านี้